Οδηγός Γείωσης Καταστάσεων ή αλλιώς "Μαμά κοίτα με, μεγάλωσα"

 Αυτό μπορεί να είναι το πιο σημαντικό Post που έχω γράψει εδώ και πολύ καιρό. 

Πώς να γειώσεις καταστάσεις, με λίγα λόγια, πως να βάζεις ανθρώπους και καταστάσεις στις σωστές τους διαστάσεις. Βαθιά αναπνοή και πάμε.

Ναι, θέλεις να δείχνεις το καλύτερο σου εαυτό για κάποιους ανθρώπους, ναι πιστεύεις ότι πρέπει να είσαι τριγύρω γιατί έτσι είναι οι φίλοι (και τα φλερτ). Με λίγα λόγια είσαι διαθέσιμη. Όμως υπάρχει ένα θέμα. Η ανθρώπινη φύση είναι αχάριστη, τουτέστιν θέλουμε και λίγο φτύσιμο ή με απλά λόγια να νιώθουμε ότι ο άλλος δεν είναι πάντα διαθέσιμος. Άρα: Παρατηρείς αν καταβάλεις την ίδια προσπάθεια όσο και εκείνοι. Κάνε ένα (ή και δέκα βήματα) βήμα πίσω και δες με απόλυτη ειλικρίνεια αν κάνετε περίπου τα ίδια βήματα. Σαν το ταγκό δηλαδή. Δεν έιναι εγωιστικό, απλά κάποτε θα κάνεις πολλά εσύ, κάποτε όμως ειναι καλά να  κάνει και ο άλλος. Αν δεν είναι χορος δύο ατόμων αλλά σόλο, τότε κάνε μια διαφορετική χορογραφία, αν χρειαστεί με άλλο παρτενέρ.

 Όλα είναι αλισβερίσι. Δεν είναι εγωιστικό. Προσπαθούμε μαζί για μια σχέση. Υπάρχει περίοδος που προσπαθεί ο άλλος περισσότερο; Ναι, γιατί ίσως δεν μπορεί το άλλο άτομο εκείνη τη φάση. Αν προσπαθεί όμως μόνο το ένα άτομο για πολύ καιρό; Τότε βλέπεις τι είδους προσπάθεια κάνεις, γιατί την κάνεις και αν είναι όντως μια ισορροπία σχέσεων. Χωρίς "μα θα ήθελα" και "ποτέ δεν ξέρεις, ίσως στο μέλλον να...". Δεν υπάρχουν ίσως, τα δεδομένα είναι πάντα ξεκάθαρα μπροστά μας. Αν δεν σου πει ο άλλος "κοίτα τώρα δεν μπορώ αλλά αυτό δεν ειναι για πάντα", τότε υπέθεσε ότι αυτού το είδους σχέση που καθορίσατε, είναι αυτή και όχι κρυμμένα σενάρια. Δες το αλισβερίσι με τους σωστούς όρους, ακόμα και αν δεν είναι αυτοί που θες.

Τίποτα δεν ειναι δεδομένο. Ούτε καν το πρόγραμμα της ημέρας. Αν κάποτε πίστευα ότι μπορώ να κάνω 5 πράγματα μέσα στη μέρα χωρίς ανατροπές, τώρα διαπιστώνω ότι δεν ισχύει. Τώρα θα μου πεις, τι σχέση έχει τη σωστή διάσταση αυτό; Έχει γιατί όταν εμπεδώνεις ότι δεν μπορεί να είναι όλα συγυρισμένα σαν καλοδιπλωμένα εσώρουχα και όταν αποδέχεσαι ότι αυτό μάλλον είναι η εξαίρεση, όχι ο κανόνας, αποδέχεσαι και το ρευστό της ζωής. Και αυτή είναι η σωστή διάσταση των πραγμάτων.

Γείωση αριθμός τέσσερα. Πρέπει να ερμηνεύσεις τον άλλο, ως είναι και όχι ως ότι θέλεις εσύ να είναι. Είναι στην κοσμάρα του και γενικά σε γράφει; Καλώς. Αυτή ειναι η αλήθεια. Δεν ισχύει το "δεν εχει χρόνο μωρε". Όλοι μπορούμε να βρούμε χρόνο αν θέλουμε. Αν εσύ έβαλες τον άλλο ή την άλλη πάνω σε βάθρο, εν άγνοια του, δεν φταίει. Εσύ φταις και μετά υποφέρεις γιατί δεν υποδύεται το ρόλο που εσύ μόνη/ος όρισες. Άρα; Άρα γείωση και κοιτάμε τον άλλο όπως πραγματικά είναι. Τα παραμύθια καλό είναι να μένουν στα βιβλία.

Εκπνοή.

Kind reminder

 Ημέρα Παρασκευή, ώρα 10 και μισή περίπου το πρωί. Πίνω τον καφέ μου μπροστά από τον υπολογιστή. Έξω ο ουρανός της Λευκωσίας είναι μουντός. Μ' αρέσει. Δεν είμαι ακόμα έτοιμη για τη ζέστη ή την Άνοιξη.

Όταν δουλεύεις σχεδόν non stop, σε ενοχλεί λίγο που οι άλλοι μπορεί να είναι έξω να λιάζονται σε cafe και εσύ να μην θυμάσαι πότε ήταν ήταν η τελευταία φορά που το έκανες.

Οκ, σταματώ να γκρινιάζω. 

Ξέρεις, είναι παράξενο που αν και κάθε μέρα έχουμε αφορμές μέσα στην καθημερινότητα, να είμαστε ευγνώμονες για πολλά πράγματα που έχουμε, εμείς επιλέγουμε να εστιάσουμε στα αρνητική. 

Οπότε σήμερα το ποστ αυτό είναι αφιερωμένο στα καλά πράγματα που μου συνέβηκαν μέχρι τώρα το 2024.

Η υγεία μου ειναι σε καλή κατάσταση (νομίζω). Εκκρεμούν 1-2 τσεκ απ σε γιατρούς, αλλά νιώθω καλά. Κοιμάμαι σχετικά καλά πια. Από τη μέρα που παραιτήθηκα άλλαξε και ο ύπνος μου προς το καλύτερο. 

Μ' αρέσει η πρωινή μου ρουτίνα αν και δυσκολεύομαι να σηκώνομαι στις 730 όπως θα ήθελα. Θα το προσπαθήσω. Μ' αρέσει που δουλεύω από σπίτι, όμως είναι καλό το ότι πηγαίνω σε cafe καμιά φορά.

Μ' αρέσει που έχω καλή σχέση με τους γονείς μου πια. Υπήρχαν χρόνια που ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα. Ίσως ξαναγίνουν, δεν ξέρω. Σύμπαν μ' ακους; Δεν αντέχω πια.

Μ' αρέσουν οι φίλοι μου, αν και δεν τους βλέπω ή δεν επικοινωνώ όσο θα ήθελα. Αυτό θα το αλλάξω, λίγο περισσότερη ποιότητα.

( Μόλις παρατήρησα ότι γράφω για καλά πράγματα και βάζω "αν και" ή έχω ένα φόβο μήπως αλλάξουν - θέλει προσπάθεια η ευτυχία τελικά).

Μ' αρέσει που δεν γίνομαι έξαλλη τόσο έντονα πια. Γιατί τα προηγούμενα χρόνια ήμουν σίγουρη ότι θα πήγαινα από καρδιά από την ένταση. Έμαθα να δίνω περιθώριο στον εαυτό μου να ξανασκέφτεται κάτι πριν αντιδράσει και άρχισα να εμπεδώνω πως "οι σωστές διαστάσεις δεν βρίσκονται στην πρώτη αντίδραση" (εκτός από τα ερωτικά που εκεί το ένστικτο είναι σωστό από την πρώτη φορά).

Μ' αρέσει που άρχισα να ξαναγράφω, που ο νους μου άρχισε να ανθίζει πάλι και που μια μέρα σκέφτηκα "δεν θα ήθελα να πεθάνω τώρα, έχω τόσα να κάνω". 

Μ' αρέσει που έχω ένα μεγάλο ταξίδι σε τρεις βδομάδες, παρόλο που θα πάρω δουλειά μαζί μου. Θα περάσω όμως ώρα αλλού, με φίλους αγαπημένους και θα με ξαναθυμηθώ. Είμαι περίεργη να δω πως θα έρθω πίσω (πιο ανανεωμένη, ιδανικά με φρέσκες ιδέες και κάποιες νέες αντιλήψεις).

Μ' αρέσει που μαθαίνω σιγά σιγά από τα λάθη που παρελθόντος. Τα κάνω; Φυσικά. Υποφέρω; Ναι, αλλά όσο τόσο πολύ και όχι με τόση διάρκεια. Κάτι είναι και αυτό.

Μ' αρέσει που γνωρίζω νέο κόσμο δειλά δειλά. Για άνθρωπος που δεν έχει ποτέ σχεδόν χρόνο να χαλαρώσει και που κατά βάση δουλεύει από σπίτι, δεν τα πάω άσχημα. Θα μπορούσα και καλύτερα, αν αποφάσιζα φυσικά να μην φορτσάρω στο θέμα καριέρας. 

Δεν ξέρω πως θα είμαι τους επόμενους μήνες. Θα ήθελα να προσπαθώ περισσότερο στο θέμα πειθαρχίας για κάποια θέματα. Θα ήθελα να είμαι πιο χαλαρή γενικά, πιο δεκτική και λιγότερο ανυπόμονη.

Στους επόμενους μήνες λοιπόν!

Προς το φως

 Έχει περάσει ένας μήνας από την παραίτησή μου. Αυτή την περίοδο, όταν με ρωτάνε πως νιώθω και αν είμαι χαρούμενη (ή τρομοκρατημένη, σύμφωνα με κάποιους) για την απόφαση μου, απαντάω πως δεν το συνειδητοποιώ ακόμα. Φυσικά πάντα με ρωτάνε τα πλάνα μου και πάντα απαντώ με ένα ποιηματάκι-παπαγαλία που αποφάσισα ότι βολεύει να το λέω. Απλό, κατανοητό, χωρίς να επεξηγώ τα όνειρά μου ακριβώς, που ομολογώ δεν τα έχω ορίσει ακόμα.

Σήμερα όμως συνειδητοποίησα το εξής: Αυτή την επαγγελματική κίνηση την έκανα για να με ξαναβρώ. Σήμερα ένιωσα αυτό, ότι άρχισε η διαδικασία. Χαμογελώ. Είναι ίσως καιρός να αρχίσω να απολαμβάνω όλα αυτά που έκτισα, όλα όσα είμαι κατά βάση.

Με πεθύμησα ξέρεις. Γνώριζα πολύ καλά ότι όλα αυτά τα χρόνια - περίπου έξι - έπαιζα ένα ρόλο που δεν μου πολυπήγαινε αν και η βάση μου ήταν η ίδια. Όμως συνειδητοποιώ πως πεθύμησα εμένα μέσα από τη δουλειά μου, να είμαι δημιουργική, να είμαι πιο ελεύθερη στο νου, να μην πρέπει να αποδεικνύω κάθε τρεις και λίγο σε ένα περιβάλλον corporate ότι μου άξιζε αυτή η θέση. 

Εκείνη την περίοδο είχα χάσει την Τουλίπα σχεδόν σε όλα τα επίπεδα. Μέσα μου το γνώριζα από την αρχή. Αλλά δεν ήξερα ακριβώς πόσο πολύ την είχα αφανίσει.

Σήμερα διέκρινα μια μικρή ηλιακτίδα. Βλέπεις οι τουλίπες, όταν τις κόβουν για να τις βάλουν στο βάζο, μετά από λίγες ώρες ή 1-2 μέρες γέρνουν και κατευθύνονται προς το φως για να επιβιώσουν. Έτσι νιώθω και γω σήμερα. Πρώτον, κατάλαβα ότι πρέπει να βρω το φως μου και δεύτερο, ότι άρχισα να γέρνω προς την αναζήτησή του.

Είναι μια ωραία διαδικασία. Δεν είναι εύκολη, αλλά (ευτυχώς) δεν βλέπω άλλη επιλογή.

Οι σκέψεις-σφηνάκια του χειμώνα

 Φεβρουάριος, μια ηλιόλουστη μέρα. Η ώρα ειναι 10.30 το πρωί. Δουλεύω από σπίτι.

Ακούω Athens Voice 102.5. Τα πιο ωραία ραδιόφωνα είναι τα αθηναϊκά. Όταν σου δίνουν μικρόφωνο, πρέπει να έχεις κάτι της προκοπής να πεις. 

Πίνω τον πρώτο καφέ της μέρας ακόμα, προσπαθώ να τελειώσω ένα project. 

Νιώθω ήρεμη αυτόν τον καιρό αν και συμβαίνουν πράγματα στα επαγγελματικά.

Οκτώ μέρες μετά την αλλαγή status στη δουλειά. Ακόμα δεν συνειδητοποιώ ότι πήρα το μέλλον μου στα χέρια μου και ότι έχω περισσότερη ελευθερία μέσα στη μέρα. Όχι για να έχω πιο πολύ ελεύθερο χρόνο, αλλά για να δημιουργήσω, να ανοίξω το πνεύμα μου. Νιώθω ότι για πολλά χρόνια δεν έχω υπάρξει δημιουργική. 

Ο άνθρωπος χρειάζεται ΕΝΑ πράγμα να αλλάξει μέσα του και μετά όλα ακολουθούν, σαν τα κομμάτια του Tetris που πέφτουν σωστά. Το δικό μου είναι αυτό, να ανοίξει το πνεύμα μου και να χαλαρώσω.

Δεν βλέπω πολλή τηλεόραση. Κυρίως όταν πρέπει να δουλέψω και βλέπω Friends ή House MD στο Netflix. Άρχισα να ξαναπηγαίνω σινεμά και θέατρο. 

Ανακαλύπτω νέες μουσικές στο Spotify, τις βάζω στο καινούριο μου folder "2024", το soundtrack της χρονιάς (πώς θα είναι άραγε;)

Μιλούσα χθες με την κολλητή μου. Γυροφέρνει στο μυαλό μου η ιδέα ότι πρέπει να σοβαρευτώ με τα οικονομικά μου και τα οικογενειακά μου. Ενήλικες κουβέντες. Στα πέντε λεπτά δεν άντεξα, άλλαξα θέμα.

Αποφάσισα να βγαίνω περισσότερο προς αναζήτηση νέων ατόμων. Κάτι να παίξει, κάτι καινούριο. Αυτό ειναι ίσως μια αρχή.

Σκέφτηκες ποτέ τί είναι αυτό που μας κάνει να ερωτευόμαστε έναν άνθρωπο; Είναι η πρώτη εντύπωση, είναι εκείνο το απροσδιόριστο που νιώθεις μέσα σου; Είναι μια "ειδωλοποίηση" ή είναι κάτι που εξελίσσεται με την πάροδο του χρόνου αργά και σταθερά; Τί είναι εκείνο που διαχωρίζει το crush, μια μικρή εμμονή δηλαδή, από την ουσιαστική έλξη για την ολότητα αυτού του ανθρώπου;

Προτιμώ πια τους έρωτες του χειμώνα από αυτούς του καλοκαιριού. Είναι πιο εσωτερικοί, πιο ατμοσφαιρικοί και ίσως πιο ουσιαστικοί. Είναι πιο χουχουλιάρικοι, τα κορμιά δεν είναι αμέσως γυμνά, υπάρχει ένα μυστήριο κάτω από τα layer ρούχων. Είναι οι ματιές κάτω από φωτισμούς, δίπλα στο τζάκι, "φορεμένες" πάνω από ζιβάγκο.

Πίσω στο σπίτι, αποφάσισα να μαγειρεύω περισσότερο. Ένα είδος αγάπης προς τον εαυτό. Να ανοίξω ξανά το σπίτι μου σε φίλους. Να βρεθούμε ξανά και ουσιαστικά.

Επιστρέφω στη δουλειά, αν και τι δεν θα έδινα για να ξαναζήσω εκείνη την Κυριακή, σε εκείνη τη μεγάλη βόλτα στη Λευκωσία, εκείνο το βράδυ με ομίχλη.

'Ενας μίνι απολογισμός

 Θυμάμαι παλιά όταν έγραφα post για αυτές τις μέρες γκρίνιαζα ότι όλα είναι τα ίδια, ότι δεν έχω όρεξη να πάω στα καλέσματα, ότι βαριέμαι τα οικογενειακά τραπέζια, ότι ήμουν single κλπ. Μοιραία πράματα.

Αυτά τα Χριστούγεννα ήταν για μένα, και για αρκετούς άλλους φίλους και γνωστούς που ακούω να το αναφέρουν, κάπως ζόρικα, κάπως αδιάφορα και κάπως "άντε να φεύγουν και αυτά".

Η αλήθεια είναι πως το μόνο που κρατάω φέτος είναι τις θερμίδες, και ούτε καν από μελομακάρονα που ακόμα δεν έχω φάει, αλλά από σοκολάτες και λοιπά ζαχαροειδή (ναι έχω φάει και γω πανετόνε, όπως όλη η Κύπρος). 

Από την άλλη φυσικά, τι θα έδινα για να είχα εκείνα τα Χριστούγεννα για τα οποία γκρίνιαζα.

Τα πρώτα Χριστούγεννα χωρίς τη γιαγιά μου είναι πιο άδεια. Μέχρι τώρα θα έπρεπε να είχα συνηθίσει τις απώλειες. Όμως και να τις έχω αποδεκτεί, οι συνέπειές τους υποβόσκουν. Το σόϊ έχει πολωθεί - αναμενόμενο φαντάζομαι - , έχουμε λιγοστέψει στα τραπέζια. Υπάρχει μια εξέλιξη στους πιο μικρούς που κάνουν οικογένεια και όσοι δεν έχουμε εμφανιστεί διπλοί ή τριπλοί, έχουμε μια κρυφή λύπη μέσα μας. 

Οι εξόδοι μου φέτος είναι περιορισμένες. Δεν τα πεθυμώ τα μπαράκια τόσο πολύ. Έβγαινα τη βδομάδα των Χριστουγέννων, σχεδόν κάθε μέρα, έξω αλλά δεν ήθελα τόσο πολύ. Το έκανα όμως γιατί είναι αχάριστο να έχεις κόσμο που σ αγαπά και συ να μιζεριάζεις λες και είσαι μόνος στη ζωή. Δεν νιώθω μίζερη. Νιώθω πιο "μεγάλη" και κουρασμένη. Όμως νιώθω την αγάπη του κόσμου γύρω μου.

Σήμερα σκεφτόμουν, με αφορμή ένα ακόμα καυγά των δικών μου (είπαμε κάτι παίζει μετά το θάνατο της γιαγιάς μου), ότι η αποδοχή είναι η λέξη κλειδί. Αποδοχή της κατάστασης, αποδοχή των χαρακτήρων, αποδοχή του εαυτού μας, αποδοχή των γύρω μας. Αποδοχή. 

Αν υπάρχει κάτι που θέλω για το 2024 όσο αφορά αυτόν τον τομέα είναι η αποδοχή να μου φέρει ηρεμία. Δεν θέλω προστριβές, καυγάδες, μαλώματα. Ούτε με φίλους, ούτε με συγγενείς. 

Αγάπη όσο μπορούμε, εκτίμηση όσων έχουμε. Γιατί δεν ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει.

Καλή μας χρονιά.

No Fear - Part 2

 Όπως έχω υποσχεθεί, ιδού το δεύτερο ποστ για την τέχνη του No Fear.

Η περίοδος από την περασμένη Κυριακή μέχρι τώρα, δέκα μέρες μετά, πέρασε πολύ γρήγορα. Ήταν επεισοδιακή και από την άλλη ήταν σαν να ήταν μια άλλη ζωή.

Τη περασμένη Δευτέρα έγραφα τις σκέψεις μου όταν πήρα μια απόφαση. Την Τρίτη δείλιασα λίγο. Είχα αμφιβολίες για το αν θα ήταν καλή ιδέα αυτή την περίοδο να κάνω την μεγάλη κίνηση. Γιατί να μην κάτσω στα αυγά μου; Στο κάτω κάτω μπορώ να κάνω την κότα, να είμαι εξασφαλισμένη οικονομικά, να μην αγχώνομαι από που θα έρθει το επόμενο εισόδημα. Ειμαι 46 πια, θα μπορούσα ε;

Και όμως δεν θα μπορούσα. Όσο και αν προσπάθησα να δεκτώ αυτή τη φάση τα τελευταία 5 και κάτι χρόνια. 

Όταν ένα κλίμα, δεν σου κάθεται από την πρώτη, κατά 90% δεν θα σου κάτσει ούτε και μετά.

Οπότε αφήνω πίσω μου το comfort zone της εταιρείας και ανοίγω νέα κεφάλαια.

Είναι μια κίνηση "επαναπροσδιορισμού" του εαυτού μου αν θες. Νέες προκλήσεις, νέες δυσκολίες - ίσως εις βάρος της προσωπικής ζωής, για ακόμα μια φορά - , νέα ανοίγματα, νέα κλεισίματα.

Θα μπορούσα να κάτσω εκεί περισσότερο; Όχι.

Γιατί όταν σε ενδιαφέρει να αναπτύσσεσαι μέσα από τη δουλειά σου και να περνάς καλά, τότε το να ζεις κακές συμπεριφορές και να έχεις εμπόδια, δεν σε παίρνει πουθενά, όσο και αν κάθε μήνα μπαίνει μισθός στον λογαριασμό σου.

Δεν έχω οικογένεια με την κλασική έννοια, για να το σκεφτώ δεύτερη και τρίτη φορά. Όμως είμαι σίγουρη πως ακόμα και αν είχα, απλά το μόνο που θα έκανα θα ήταν να το σκεφτώ μια τέταρτη φορά. Την ίδια απόφαση θα έπαιρνα.

Για ένα παράξενο λόγο, δεν κυριαρχεί τόσο η ανασφάλεια για το μέλλον, όσο μια λύπη και ένας θυμός για όλα όσα δεν με άφησαν να κάνω στην εταιρεία. 

Δεν ξέρω πως θα είναι το 2024. Ούτε έχω προαίσθημα για κάτι. Το μόνο που ξέρω είναι πως, όπως και πολλοί άλλοι γύρω μου, τώρα δεν ζω όπως θέλω. 

Ο φόβος του να μην "ενοχλήσω" κυριαρχεί περισσότερο του "θέλω". 

Αυτό θέλω να αλλάξει.

No Fear - Part 1

Και μια μέρα έρχεται εκείνη η στιγμή, όπου ξαφνικά όλα είναι καθαρά ή έστω καθαρότερα.

Όπου παίρνεις την απόφαση να κλείσεις εκείνη την καταραμένη πόρτα, για να δεις από που θα ανοίξει η άλλη. Γιατί αν δεν δημιουργήσεις έναν νέο τοίχο, καθαρό, πού θα τοποθετηθεί η άλλη πόρτα;

Είναι η στιγμή που απλά σέβεσαι τον εαυτό σου και σκέφτεσαι πως "φτάνει' και πως "μου αξίζει να είμαι ήρεμη μέσα μου".

Και που όταν σκέφτεσαι την αβεβαιότητα του μέλλοντος, την προτιμάς από την μιζέρια του παρόντος.

Τότε παίρνεις την απόφαση και ήδη είσαι ένας άλλος άνθρωπος. 

Σου είναι πια αδιανόητο να γυρίσεις στην προηγούμενη σου ζωή - αυτή που ζεις δηλαδή αλλά μέσα σου είναι ήδη η προηγούμενη.

Ο φόβος για το άγνωστο φυσικά υπάρχει. Θα ήταν παράξενο να μην τον νιώθεις. Αυτό θα σήμαινει ότι δεν έχεις επίγνωση της κατάστασης.

Αλλά πόσο απαίσιο είναι να ζεις με οδηγό το φόβο. 

Οπότε βαθιές αναπνοές και... ( η συνέχεια στο επόμενο post).